ABRACADABRA!

O pasado luns os seus fillos e fillas asistiron no colexio a un espectáculo de maxia e ilusión que fixo que todos os presentes adultos volvéramos a sentirnos como nenos. Que terá a maxia que fai que a realidade se nos amose posible sendo imposible? O mago consegueu convertir o espazo do ximnasio nunha sala chea de maxia, de dúbidas e de sorpresas. Sería marabilloso poder provocar nas caras dos nenos un sorriso infinito, un sentimento, aínda sen nombre, que fose quen de alegrarlles sempre, de transformar para eles un mundo, ás veces non bonito, nun lugar inmellorable para vivir. Iso é o que merecen verdadeiramente e as persoas que estamos ao seu carón, viviríamos sen a sensación tantas veces anidada en nós, que non podemos conseguir iso para eles, ese espazo de risas, de asombro, de sorpresa, de inocencia...As contas e os problemas de matemáticas non me sirven para iso, tampouco os ditados, nin as copias, mais temos tempos de conversación e de lecturas onde a maxia si é posible. Iso faime feliz. Oxalá que a eles tamén.Envíolles, como sempre, unha mostra do que alí pasou, mais non sempre unha imaxe vale máis que mil palabras. Os fermosos sentimentos valen máis que imaxes ou palabras.