¡CHEGAN OS REIS MAGOS!

O venres virán os Reis Magos ao cole para ilusionar aos nenos e nenas que os saben mirar con ilusión. Temos preparados para eles as cartas manuscritas coas súas peticións. Pareceume que as cartas dos vosos fillos e fillas non eran demasiado longas, supoño que as Súas Maxestades alegraranse por iso xa que hai moitos nenos e nenas no mundo agardando recibir algo de aquilo que pediron, cheos de esperanza e de luz na mirada. Para mín é un día moi especial, e creo que para eles tamén. Desafortunadamente para min eu fun perdendo co paso do tempo esa intensidade de luz mais o que non perdín, e espero non perder nunca, é a alegría que me produce ver os ollos dun neno ante as Súas Maxestades chegadas de Oriente. Vexo entón todo o bonito da VIDA asomando por uns olliños puros e inocentes. Que pena que o tempo leve con el tanta inocencia. Que ledicia poder desfrutar dela cada día na presenza duns seres que aplauden con toda a súa forza a chegada de Melchor, Gaspar e Baltasar.

FELIZ NAVIDAD !!!!

Me ha sido imposible subir la presentación con sonido al blog.Esto es lo que he conseguido poner, no se escucha la música y hay que pasar las diapositivas "a mano". Si os interesa tenerlo como lo hice en un principio decídmelo y os lo envío por correo electrónico.

¡NON É O QUE PARECE!

Refírome aos resultados dos "exames" que levaron hoxe os vosos fillos e fillas, resultados entendidos como o traballo que fixeron neles. Sinceramente eu pensaba que os rapaces ían responder mellor a estas "probas". Nas clases diarias parece que fan todo moito mellor, que non cometen tantos erros e, sobre todo, que prestan máis atención ao que están a ler para despois poder responder axeitadamente. Mais para min esas "probas" feitas non deixan de ter a importancia que ten, moi pouca en comparación co seu traballo, co seu esforzo e co seu comportamento. De todos os xeitos permitideme que dea un consello a aqueles pais e nais que viron hoxe unhas fichas bastante mal feitas: para as vindeiras ocasións nos que os nenos teñan que facer estes "exames", se vos parece e podedes, mirade con eles os exercicios do libro que teñen feitos na clase, axúdalles moito á hora de facer outros iguais ou moi parecidos e vainos preparando para o curso vindeiro. Non se trata de poñer notas a estes "exames", trátase de que os vosos fillos e fillas vaian acostumándose a estudar un pouquiño cando lles sexa necesario. Mais tamén é certo que son aínda pequenos para agardar deles o que todavía, se cadra, non poden dar.

Afortunadamente todo foi un susto mais á vida gústalle sorprenderte tamén con algo máis que con alegrías. Como saberedes polos vosos fillos e fillas o xoves sentiume mal na clase e non puiden estar con eles toda a mañán. O corazón non quería latir como ten que latir e o medo, polo menos o que eu sinto neses casos, foi medrando co tempo. O cardiólogo aconselloume descanso total polo que o venres non asistían ao cole. Esta incidencia impediu que puidesen facer os "exames" como estaban previstos, polo que serán feitos esta semana. Non vos preocupedes por iso. Espero non recibir sustos como estes a miúdo porque ben é verdade que un, en moitas ocasións, non sabe o bo que ten ata que o perde, aínda que sexa so por momentos. Que bonito é estar ben!

¡ESTUDAR E ESTUDAR!

Esta semana os vosos fillos e fillas comezan os exames de Lengua, Lingua, Mate e Medio. Realizaranos por ese orde, mañán Lengua, o mércores Lingua, o xoves Mate e o venres Medio. Eles xa levan apuntadas nas súas axendas estas datas. Creo que os nervos xa os perderon, o que lles vai quedando por aprender nestes días de exames é que teñen que facelos en silencio e  sen ollar para o compañeiro que estea a súa carón. Esa é a actitude que precisan aprender para mellorar e iso é o que pretendemos as mestras de 2º á hora de facer estes "exames". Estou segura de que todo sairá ben porque todo vai saíndo ben: os rapaces traballan moito diariamente, aprenden os cadros de Medio de marabilla, miran os reloxos entendendo o que estes queren dicirlles e a gran maioría xa sabe a importancia de pagar as débedas nas contas de restar. O tempo específico adicado á lectura no diario Plan Lector está dando resultados estupendos, xa hai moitos nenos e nenas que, afortunadamente, xa descubriron por eles mesmos que ler é un verdadeiro pracer. Cada día temos máis cousas en común. Cada día é unha nova oportunidade para desfrutar das pequenas grandes cousas. Como fan eles. Como quero seguir facendo eu.

¡LIBROS MOI VIVOS QUE DEIXAN MORRER!

Refírome ao libro que lles recomendei ás vosas fillas e aos vosos fillos e que está cheo de anécdotas, datos curiosos, novas interesantes para nenos...e que, segundo me dixo hoxe unha nena da clase, xa estaba descatalogado. Cousas raras que non entendo, deixar de imprimir libros que, de verdade, lles gustan aos rapaces. De todos os xeitos estouno a utilizar para facerlles os ditados, ao tempo que o fan van aprendendo sen decatarse. Creo que lles gusta moito, polo que me din. Día a día seguen a dicirme o aprendido en Medio cunha facilidade tremenda. Como vos contaba ao principio de curso, eles, afortunadamente son como "esponxas" que interiorizan coñecementos como aquelas empápanse de auga. Envexa me dan, para que vou a mentirvos: pola súa natural capacidade para aprender, pola memoria infinita que semella non ter fin en moitos casos, por tardar tanto e tanto en sentirse cansos...As contas de restar seguen devolvendo o que deben aínda que algúns, ás veces, non lembran a xusta devolución, o que nos pasa algunhas veces a todos, non si? Como xa viches na nota que levaron na axenda parece que os piollos apareceron sen ser invitados, que visitas tan pouco agradecidas! Mirade, se vos parece ben, a cabeza do voso fillo ou filla habitualmente para intentar evitar todas as molestias que lles poidan causar estes visitantes tan pouco queridos. Cunha pouca precaución e prevención está solucionado. Eu tamén estarei moi pendente. Dos vosos fillos claro!

¡ COMO VAN AS COUSAS!

Pois a verdade que bastante ben. Os vosos fillos e fillas seguen a aprender algo novo cada día. Hoxe, por exemplo, aprenderon a comprender que as persoas adultas tamén saben e queren xogar e como a neve caeu na cabeza dunha delas nun día no que o sol foi tamén protagonista. Decirlles que volo expliquen ao seu xeito porque a min, coa idade que teño, se me fai difícil. Seguimos co repaso do tempo co noso reloxo xigante, parece que os cuartos, as medias e as en punto comezan a estar ben colocadas as súas horas. Afortunadamente xa podemos usar a pizarra dixital, creo que, por fin, arranxaron definitivamente o cañón que estaba estropeado. ¡Menudo nome para un aparato tan pacífico! As contas de restar levando vanse adaptando pouco a pouco ás mentes duns nenos e nenas de seis ou sete anos que tan ben saben que hai que devolver o que se pide prestado. O libro APDI está sendo un verdadeiro éxito, motívalles e ensinálles ao tempo que eles desfrutan. Creo que iso é un bo aprendizaxe. Ou non?

¡ MENUDOS ESCRITORES, ESCRITORES MENUDOS!

E que ninguén se engane, estou a falar dos vosos fillos e fillas á hora de rematar as historias que levan os venres para casa. Os luns escoitámolas e quedo sempre de pedra porque o que escoito está tan ben escrito que, ás veces, penso que non poden ser eles os autores. Se así fose habería que ir pensando en facer algo con elas porque, de verdade, que algunhas parecen estar escritas por adultos que escriben moi, pero que moi ben. A miña idea con este traballo era simplemente que, a súa maneira e coa súa maneira de expresarse, escribiran e comezaran a comprobar que eles son quen de escribir en galego aínda que tivesen moitas faltas, iso era, é o de menos. Por iso pido aos seus axudantes que os deixen sos á hora de facer estas fichas, que non lles corrixan nada porque que o que sae deles mesmos nunca pode ser malo. Se cadra faltan acentos ou letras como o "b" e o "v" xogan a despistar, mais todo ten un bo fin: eles aprenden sabendo que os erros son unha parte importante no seu aprendizaxe. E que se seguen redactando así teredes que ir pensando en buscarlles un representante. De verdade que si.

¡UF, QUE MEDO!

O mércores celebramos no colexio a festa do Samaín. Como ben sabedes aqueles dos vosos fillos e fillas que quixeron viñeron disfrazados. Houbo de todo un pouco mais os disfraces que querían dar medo foron os maioritarios. Antes de que soara o timbre para ir xogar unha compañeira dos vosos fillos, Alba Bermúdez, repartiu a cada un de nós un pastel-momia de receita caseira e unha gominola coa forma de dentadura de vampiro. Todos llo agradecimos coa nosa palabra máxica:"gracias". Con ela nacen moitos sorrisos. Despois do recreo cantaron no patio, xunto a todos os demais nenos do cole, a canción que prepáraramos na clase, algúns deles incluso facendo uso do micrófono que a profe Eladia lles prestara. Comeron as castañas asadas ben quentiñas no patio e xogaron desfrutando desa conmemoración. Creo que o pasaron ben. Para non mentir...de medo!

¡SON TODOS OS QUE ESTÁN PERO NON ESTÁN TODOS OS QUE SON!

Como ben sabedes o xoves pasado fomos ao cine. Portáronse moi ben tanto no autobús como na sala do C.G.A.I. Aínda que a película durou dúas horas, polas súas caras e gargalladas penso que o pasaron ben. Levaron para a casa unha nova historia sen fin ata que eles a remataran. Seguro que tamén vos decatastes de que o xoves, en vez de ter un capítulo como estaban a levar os demais días, levaron un escrito sen ser capítulo. A razón foi  que o que  lles tocaría, como foi escrito tempo atrás, non se correspondía co que estaba a pasar neste día concreto de outubro de 2012. Foi por iso que as titoras de 2º decidimos darlle outra lectura nova e continuar co anterior cando o que se conte se corresponda coa realidade. Cando o vexades os daredes conta perfectamente do que vos estou a dicir. Esta semana que comeza será especial. Celebraremos o Samaín con distintas actividades e o mércores, como día central da conmemoración, poderán vir disfrazados aqueles nenos e nenas que libremente así o prefiran. Espero que o celebren con ledicia. Por certo, nas fotos que vos mando non están todos os rapaces, foime imposible sacalos sen fotografiar totalmente a nenos e nenas doutras clases. A próxima vez intentarei que estean todos os que son.

¡ UNHA DE PALOMITAS!

Mañán iremos ao C.G.A.I. para ver unha película que creo que paga a pena ser vista. Espero que os vosos fillos e fillas, despois de saír do cine, tamén o pensen. Xa vos contarán e xa vos contarei. Respecto aos "exames" direivos que mañán, xoves, levaranos para casa para que os vexades. Recordade, ante todo, o que falamos o día da reunión de principio de curso relativo a eses "controis". Aínda temos moito tempo por diante para mellorar e facelo, segundo que persoa, un pouco ou moito mellor. Non é doado para eles. Son os primeiros que fan e, algúns deles, falan co compañeiro con toda normalidade, non se decataron todavía do que están a facer. Estou segura de que pouco a pouco irán collendo práctica, como tamén facemos nós, os adultos, cando nos enfrentamos a novos retos, non si?

¡ IMOS DE CINE!

Para que os vosos fillos e fillas se relaxen despois duns días de exame o vindeiro xoves poderán ir a unha sesión de cine ofertada polo C.G.A.I. de A Coruña dun xeito gratuito. Os vosos fillos terán que pagar 3 euros que cobran polo transporte. Penso que a película gustaralles e as actividades que faremos sobre elas tamén. Xa vedes polos exames que están a levar a casa como van saíndo as cousas. O xoves non fixemos o de Lingua porque houbo rapaces que non asistiron ao colexio por secundar a folga convocada para ese día; desa maneira pasou para o venres. Como moitos deles non o remataron o luns seguirán facendoo, o martes farán o de Mate e o mércores o de Medio. Quero que saibades que xa comezamos coa resta levando e, como supoñía, parece que non hai nin haberá problemas que non poidan resolverse. A maioría deles penso que teñen xa asimilado o proceso deste tipo de resta. Pouco a pouco seguro que todos restan tan ben como suman. Failles graza saber que nas matemáticas, como na vida, é bo devolver o que se pide prestado. Eles sabeno ben.

¡ UNHA NOVA EXPERIENCIA!

Como seguramente os terán xa informados os vosos fillos e fillas mañán comezaremos a facer exames de cada unidade e cada asignatura. Eles levarano apuntado na axenda. O mércores farán o de Lengua, o xoves o de Lingua, o venres o de Matemáticas e para a semana que ven o de Medio. Unha vez que estean correxidos levarán na axenda a nota que sacaron, así estaredes informados de como van saíndo. Son situacións novas que lles van preparando para o próximo ciclo. Saberán que no tempo do examen no poderán ollar aos seus compañeiros nin poderán falar con eles, simplemente terán que facer o que eles xa fan habitualmente: traballalo como se fose unha ficha. Non quero que se me pase por máis tempo o meu sincero agradecemento por todo o traballo que fan algúns pais e nais como agasallos para todos os nenos cando os seus fillos están de aniversario. Teríades que ver as caras dos rapaces, nunca esperan o que se lles dá. Hai moito traballo e tempo neses regalos. Se cadra...demasiado.

¡ APRENDER DIVERTÍNDOSE!

Sería estupendo que para todos e para cada un de nós aprender fose un sinónimo especial de divertirse. Non sempre van xuntos o aprendizaxe e a diversión. Ás veces non poden ir por moito que o intentemos. Dende logo non é o que nos sucede cando traballamos co libro de APDI. Entreténlles moitísimo e estou segura de que afianzan conceptos sen se decataren, entretidos como están en buscar semexanzas, diferencias, parecidos, iguais...de todo un pouco na viña das matemáticas. Por outra banda decirvos que a nova compañeira síntese moi a gusto cos seus novos compañeiros e compañeiras. Non cabe dúbida de que somos moitos pero ben avenidos. Que non está nada mal.

¡ XA SOMOS VINTESETE!

Mañá teremos ocasión de coñecer unha nova alumna para a nosa clase de 2ºA. Espero que se atope ben na aula e que os seus novos compañeiros empecen a ser tamén os seus novos amigos. Seguro que si. Os vosos fillos e fillas seguen a traballar a un ritmo moi bo a pesares do calor que vai dentro da clase. Aínda que temos as fiestras abertas os suores bañan as súas caras como se estivésemos en pleno verán. De verdade que, cando suben do recreo, semellan vir dunha sauna. Teñen tanta sede que, para moitos deles, non hai auga que chegue. Como xa sabedes xa empezaron a coller prestados libros da biblioteca do cole. Creo que lles fai moita ilusión. Aqueles raparigos que coñecín hai ben pouco xa adquiriron algúns dos permisos que o centro concede aos que xa amosan ter algunha responsabilidade. Van medrando ao mesmo tempo que os días acortan as súas horas de luz. Que ben que as almas dos nenos teñan sempre unha luz infinita!

¡VENTO EN POPA...!

Perdoade por tardar tanto en contarvos as cousiñas da clase, estiven cunha farinxitis bastante forte que me deixou afónica e o agasallo, que aínda dura, dunha fábrica de secrecciones nasais infinitas, mais todo pasa. A principal novidade nestes días foi a experiencia de estudar e de dicir o estudado en Coñecemento. Eu estou gratamente sorprendida xa que case todos os rapaces e rapazas souberon todo perfectamente, e os que non estou segura que foi debido aos nervos. Día a día irán acostumándose a esta rutina e, sen decatarse, aprenderán conceptos que os farán máis sabios. Non levan Medio todos os días, o que si levan é o capítulo para ler e ilustrar. Para evitar posibles esquecementos escribirán na axenda as súas tarefas. Gustaríame poder ser eu quen as escribise pero non hai tempo material. Xa sabedes como corre o tempo!

¡¡ NON ERA TAN DIFÍCIL...SEGUNDO ELES!

Hoxe foi a primeira vez e, como todas as primeiras veces, o descoñecer como poden ser as cousas pon nervioso a calquera. Falo do cadradiño de Medio que tiñan que ter estudado. E cumpriron, a inmensa maioría cumpriu. Os cinco sentidos convertíronse en cento trinta e, os catro sabores, en oitenta e catro, máis ou menos, despois de preguntarllos a vinteseis nenos e nenas. Os que o souberon levaron na axenda unha nota onde escribiron, ben contentos, que todo saíra ben; e os que non o souberon tan ben levaron unha nota onde recoñecían que tiñan que repasar un pouquiño. Os nervos xogáronlle unha mala pasada. Mais estou segura de que, a partires de hoxe, todos experimentaron que non era tan difícil, decatáronse de que a súa memoria é infinita e comprobaron persoalmente que a mestra non riñe por non saber ou por saber e esquecer o que se sabe. A mestra está contenta cos seus alumnos, rapaces e rapazas que ven cousas da vida por primeira vez. E eu con eles.

¡LLUEVE...!

Antes de nada darvos as grazas a todas as mamás e a todos os papás que viñeches onte á reunión. É difícil para min falar de xeito xeral de 26 alumnos e alumnas sabendo que cada un deles é unha persoa cunhas cualidades específicas. Sempre, por medio da palabra, poden cometerse inxusticias no sentido de que xeneralizar pode conlevar dar información que non se axuste a unha persoa en concreto, os vosos fillos e fillas. Aproveito tamén para comentarvos que sinto moito como rematou a reunión. A vida sempre é unha caixa de sorpresas, ás veces moi agradabeis, ás veces...non tanto. Hoxe traballamos tanto como sempre. Aclarei, por se houbese algunha dúbida, cando e por que tiñan que levar a casa o traballo que non acabaron no tempo de clase, máis esas aclaracións foron demais porque, afortunadamente, 25 de 26 nenos xa o tiñan moi claro. Son aínda pequenos. Algunhas veces, se cadra, oen pero non escoitan. Pásanos a todos, ou non?

¡VAI CALOR NESTE REMATE DO VERÁN!

Ademais de libros, cadernos, fichas e pizarra dixital desfrutamos estes días dunha temperatura que fai suar dabondo, máis do que se quere. Cando os vosos fillos e fillas suben do recreo parecen recén salidos da ducha, é por iso que sempre lles pido que traian unha botella de auga fresca. Estreamos libros que comezan repasando contidos que xa coñecen. Rin satisfeitos por coñecer cousas que ata hai pouco tempo nin siquera existían para eles. É fermosa a risa dos nenos. Non lles sae da garganta senón do corazón. Sería estupendo que sempre puidesen soar nosos oidos as súas gargalladas. Apagarían tantos sons desagradabeis...Igualmente son fermosas as palabras ben lidas, palabras que abranguen tantas cousas...Sería estupendo que seguisen lendo todos os días sen faltar nin un. Esa lectura diaria abriralles portas que os levarán ata onde queiran chegar. Ogallá que si.

¡ESTREAMOS LIBROS E OUTRAS COUSIÑAS!

Hoxe olía a papel novo na clase. Os libros deixaron de estar pechados para ensinarnos outras palabras, outras contas, outros animais...A pizarra foi máxica de verdade e quixo estar connosco todo o tempo, é unha boa axuda e compañía para os libros de texto. Comezamos hoxe a creación dun volumen que, ao rematar o curso, veredes convertido nun gran libro de historias ilustradas polos vosos fillos e fillas. Para facelo cada día levarán unha lectura na carpeta das fundas para que lean na casa e fagan un debuxo coloreado pola parte de atrás, así participarán dun xeito activo e real na confección do libro: eles ilustran, as mestras contamos. Penso que tanto  a vós como aos vosos fillos pode facervos ilusión este traballo.Será moi bo que sigan lendo todos os días un pouquiño porque semella que o verán, para algúns, levou a soltura e a rapidez lectora xunto as ondas da praia. Estou segura de que, pasados uns días, volverán ao momento lector no que estaban no final de primeiro para, a modiño, ler tan ben como lían hai uns meses. Como o curso pasado, poden traer un libro de casa para o Plan Lector e no mes de outubro poderán levar a casa libros prestados pola biblioteca do colexio. Cando os vexo traballar sinto que estas primeiras mañanas son, se cadra, longas de máis para uns nenos e nenas que aínda teñen o son do mar e a area da praia moi recentes.

¡ COLLENDO RITMO!

Este segundo día de cole veu cargadiño de calor, de moita sede, plastilina e un ditado. Hai que ir pouquiño a pouco collendo ritmo como fan os deportistas antes de comenzar unha nova etapa. Hoxe  apizarra dixital non foi máxica para nós. Por moito que o intentamos ela non quiso colaborar. É teimuda como unha mula cando non se acolle a razóns. Tiña pensado que a última hora da mañán podían ver un documental interesante ou, se cadra, un cachiño de algunha peli entretida, mais nin un nin outra, quedámonos con cara de non saber que facer ante unha máquina que non sempre quere obedecer. É reconfortante para mín saber que o encerado de pizarra e o xiz branco nunca se rebelarán, que sempre estarán aí para axudarme cando as novas tecnoloxías se tomen o día libre. A ver mañana...

¡XA ESTAMOS DE VOLTA!

Pois aquí estamos de novo os vosos fillos e fillas e máis eu, comezando un curso que, seguro, nos regalará moitos momentos felices a todos. Hoxe foi día de reencontros, de bicos e de ledicia. Pouco a pouco empezaremos a coller o ritmo de traballo axeitado para segundo de primaria. En pouco tempo tédelos na porta da universidade ou nos seus postos de traballo. Camina deprisa o tempo. Quero darvos as grazas pola vosa colaboración á hora de traer o material para os vosos fillos. Levan na axenda unha nota cunha petición dunha libreta de pentagramas, o novo profesor de música, Vicente, quérea para traballar con elas na súa clase. En xuño as titoras non sabiamos nada, a súa petición fíxoa agora, no mes de setembro. Temos un novo compañeiro, Víctor , que seguro que axiña sentirase integrado na súa nova aula. Seguro que si. Unha nena da clase, Alba Bermúdez, regalou a todos os nenos e nenas  un lapis, agasallo que agradeceron de verdade. É bonito estar aquí de novo. É bonito estar. Velaí vai unha foto de todos eles, pequenos xigantes que medran como días de primavera.

¡ LA CUENTA ATRÁS!

Y fueron pasando días, semanas y meses hasta encontrarnos solo con tres dias por delante para acabar el curso. Aún así seguimos con nuestra rutina diaria de trabajo: lectura, una ficha de Lengua, una de Mate, un dictado bastante completo y un ratito también para jugar con plastilina, hacer dibujo libre, coloreado...Me sorprende, a veces, que parezca que trabajen con las mismas fuerzas que al principio de curso, sobre todo a primera hora de la mañana, después, según van pasando las horas el cansancio acumulado lógicamente aparece; pero yo todavía sigo sorprendida, su curiosidad y su alegría no desaparecen en toda la jornada. Son los niños para mí seres extraordinarios. Siempre les deseo que el paso del tiempo, por mucho que éste sea, no les desgaste esa felicidad con la que viven todos los momentos porque creo que en eso consiste verdaderamente VIVIR.

¡LA DIDÁCTICA VISITA DEL VIERNES PASADO!

El viernes pasado, a raíz de un dictado que hicimos sobre el mundo egipcio, tuvimos la agradable y entretenida visita de un alumno del cole de 5º curso, hermano de Sofía, una niña de nuestra clase, Jorge Corral Vázquez, quien nos expuso con toda claridad y con un vocabulario adaptado a los alumnos y alumnas de 1º, algunas costumbres y modos de vida de los egipcios. Jorge es un verdadero entendido en este tema, pueblo antiguo que le apasionó, por lo menos, desde que yo fui su tutora cuando estaba en 2º. Vuestros hijos e hijas le atendieron motivados y, al final de su charla, le hicieron preguntas sobre el tema. Yo fui oyente y espectadora y os puedo asegurar que en ese rato ellos no eran niños eran adultos en una sala de conferencias donde los asistentes eran almas infantiles llenas de curiosidad. Mereció la pena estar allí. De verdad que sí. Gracias Jorge.

¡ Y SIGUEN TRABAJANDO...!

En esta última semana vuestros hijos e hijas trabajaron muy alegremente, demostrando esa alegría no solo en sus gestos sino en su actitud ante las actividades propuestas para cada día: trabajo y conversación, conversación, conversación...Hablaron como "cotorrillas", dicharacheras y risueñas. A veces, bastantes veces, les llamé la atención, mas, al tiempo que les pedía un poco de silencio, comprendía que, llegadas estas alturas del curso, el cansancio, desconozco el porqué, aumenta las ganas de compartir con el compañero o la compañera de mesa cualquier asunto, por muy trivial que éste sea, comentario que ,por algún motivo que ignoro, se traslada a todos los niños y niñas de la clase. Están cansados, creo que la gran mayoría ha trabajado mucho y muy bien durante todo el curso. Solamente les pediría un último esfuerzo final: que no dejen de leer ni un solo día, porque cuando alguno de ellos lo hace, a la hora de la lectura conmigo no muestran la soltura que tienen cuando la traen ya muy leída de casa. Y lo pasan mal por mucho que yo les digo que estén tranquilos. Apenas nos queda un suspiro de este primer curso de primaria, pero me gustaría que hasta el último día su respiración fuese fuerte como ha sido hasta ahora. La persona que comparte el aire con los niños sabe que su cuerpo se nutre no solo de oxígeno. Sé bien a lo que me refiero y agradezco, de corazón, su compañía.

¡UNA GRAN ORQUESTA!

El pasado viernes los alumnos y alumnas de cinco años, así como primero y segundo de primaria asistieron a singular concierto en el Conservatorio en donde el protagonista, además de cada instrumento, fue un ratoncito especial, encargado de acercar la música a cada niño y niña que con su instrumento personalmentes, siguió muy atentamente las palabras del ratón y de cada músico que salió al escenario para hablar del instrumento que enseña a tocar en el Conservatorio. Creo que fue un concierto didáctico muy entretenido. Vuestros hijos e hijas cantaron las canciones que habíamos preparado durante la semana dedicadas a Pololo, la profesora de flauta travesera que muy ingeniosamente hizo el papel de ratón. Supieron de maravilla el nombre de cada instrumento presentado y demostraron ser, además de buenos cantantes, buenos oyentes. Cualidad que hace más sabio al que la posee. ¿O no?

¡ NUNCA NOS GUSTÓ LA PALABRA CAÑÓN!

Es palabra que recuerda a guerra, violencia, dolor...Pero también es la palabra que nombra al proyector de nuestra pizarra mágica y será una tontería mía, estoy segura, pero desde el día que comentamos en clase que ya podrían haberle puesto otro nombre más bonito, os aseguro, con la seguridad que pueden dar los pensamientos irraccionales, que el cañón dejó de funcionar como debiese. Quiere esta afirmación decir que en medio de la visión de un documental o mientras hacemos los ejercicios del libro en la pizarra el proyector de nombre guerrero deja de emitir imágenes para dejarnos solo con la compañía de unas rayas multicolores que molestan bastante o con la visión de unos pajaritos que publicitan la marca del cañón. Vuestros hijos e hijas y yo misma estamos un poco decepcionados con el comportamiento de este aparato que parece querer dejarnos, demasiado a menudo, con ganas de seguir contando con su luz. Las quejas están dadas al servicio informático, ahora solamente nos queda esperar una visita que nos devuelva la fe en las nuevas tecnologías.

¡SE VAN CAYENDO TANTOS DIENTES...!

Hoy vuestros hijos e hijas hicieron una ficha sobre una película que vimos la semana pasada:"Ratoncito Pérez 2". No penséis que fue elegida al azar, fue la seleccionada porque llevamos una temporadita en donde casi todos los días hubo una caída de diente, incluso de dientes. Y entonces no pude resistirme. Quise disfrutar con ellos de la lógica irracional del ratoncito Pérez cuando dice:"...Las cosas pasan..." Me pareció una verdad tan simple y tan grande que a mí, personalmente, me serviría para resumir la esencia de una vida. Disfrutamos mucho viendo como uno de los protagonistas, Lucas, es capaz de "luchar" contra todos para defender lo que él cree que es, lo que realmente sabe su corazón, esa inteligencia natural que casi nunca se equivoca. Después de misterios y pequeñas derrotas su verdad salió triunfante. Creer de verdad puede ser el camino a muchas metas. Es una película infantil, no cabe duda, pero estoy segura de que con ella muchos adultos recordamos lo que fuimos, lo que, quizás, seguramente seguiremos siendo, niños sin niñez.

¡...Y NO SOLO RESUELVEN...!

Así como os lo escribo y así como lo leeréis, vuestros hijos e hijas no solo saben resolver problemas matemáticos de cierta dificultad sino que también son capaces de hacer el enunciado de los mismos que, dicho con toda sinceridad, me parece tanto o más difícil que resolverlos, sobre todo cuando se tienen seis años y hasta hace nada su relación con el mundo de los números se limitaba hasta el conocimiento del 1 hasta el 10. Que no es poco. Y no solamente su progreso ha sido matemático, tendriáis que ver los dictados que hacen en sus libretas de doble pauta, son escritos no pequeños que aunque, evidente y lógicamente, tienen sus faltas de ortografía parecen escritos por manos de niños y niñas de mayor edad. Espero que, aunque crezcan mucho, los sentimientos que poseen los corazones tan jovencitos no maduren nunca. Nunca jamás.

¡ CUÁNTA EVOLUCIÓN DESDE LOS DINOSAURIOS!

Hoy, por fin, pudimos disfrutar de la pizarra mágica durante un buen rato sin interrupciones. Estuvimos viendo un documental que habíamos dejado pendiente por culpa de los deseos caprichosos de funcionamiento de la pizarra. Nos resultó a todos apasionante ver cómo debieron ser esas criaturas, sus tamaños, sus formas, sus modos de vida. Les sorprendió mucho a vuestros hijos e hijas descubrir que las aves son animales que proceden muy directamente de los dinosaurios. Los ojos de vuestros hijos, grandes como la luna llena, hablaban sin decir palabras. Me contaban que han recibido de la vida unos regalos maravillosos: inocencia, capacidad de maravillarse, sana curiosidad, espontaneidad...Y seguiría yo escribiendo más dones. Pero ¿qué os puedo contar de sus personas que no conozcáis vosotros?

¡ E ASÍ FOI COMO PASOU!

O mércores pasado foi día de festa. María foi a gañadora do Concurso de Relatos do primeiro ciclo e unha irmá doutra nena da clase, Alicia, foi tamén a gañadora no seu ciclo. Foi unha auténtica sorpresa para ela, que foi galardonada cun diploma e cun libro. Todos lle demos a noraboa. Eu tamén un bico. Antes do recreo traballamos adicando a maior parte do noso tempo á vida e obra de Valentín Paz Andrade. Da súa vida faleilles eu un pouco e da súa obra limos un par de poemas que lles costou un pouquiño entender, o seu vocabulario parecíalles un pouquiño bastante complicado mais había que traballar sobre iso e traballamos. Despois do recreo tivemos a festa. Os vosos fillos e fillas tiveron  unha bonita actuación de baile e canto galego. Tamén tres alumnos de 1ºA e tres de 1ºB leron un pequeno escrito que fixeron en clase axudados un pouquiño por min e que os escribo agora para que vexades o moito que son quen de facer. Tamén envíovos algunhas fotos onde están bailando e cantando e están, máis que nada, felices e contentos. Non sei se as cámaras son capaces de transmitir esas emocións...As nais e os pais si somos capaces de recibilas. ¿Non si? O texto dicía así:

" Como estamos a celebrar o día das Letras Galegas queremos dar a nosa opinión das que nos parecen máis bonitas. Estivemos pensando e pensando e decidimos entre todos que as que máis bonitas nos parecen son a Xe e a Eme. Coa xe podemos escribir e ler palabras tan fermosas como xacarandaina, xoguete, xoaniña, xílgaro, xente, xenial ou xantareiro. Non digades que non soan como se fosen música. Coa eme temos mamá que é tan bonita como as nosas mamás, temos tamén maceira, máxica, marabilloso, meniño, mimosa, miñaxoia, morriña, muiñeira e moitas máis que, se os fixades, tamén empezan con eme. Pois estas son as Letras Galegas dos rapaces e rapazas de 1º. Esperamos que os gustaran tanto como a nós. E se non os gustasen buscade as vosas preferidas e o ano que ven falades vós".