¡ FOI UN PRACER!

Cando coñecín aos vosos fillos e fillas eran pequenos como días de inverno, dous anos despois deixoos como días de auténtico verán. Neste tempo o meu principal obxectivo foi intentar que viñesen contentos ao cole sabendo que ían a aprender moitas cousas novas. Oxalá conseguira a primeira parte porque, a segunda, si está conseguida. Se recordan a reunión xeral que tivemos en 1º lembrarán que falamos de que os rapaces eran como esponxas, son quen de asimilar conceptos e coñecementos cunha facilidade envidiable. E así foi. Estou segura de que o vindeiro curso será para eles un fermoso paso hacia adiante. Eles son os camiñantes máis ilusionados do mundo. De cada un deles aprendín e síntome agradecida. Eles xa saben que eu sempre estarei aí vendo como medran ditosos. Foi un pracer ser a súa titora. Foi estupendo estar con eles. Ata sempre.